Παρουσία της Υπουργού πολιτισμού η “Φόνισσα” της Ε. Νάθενα στο Μικρό Θέατρο

Η “Φόνισσα” της Εύας Νάθενα προβλήθηκε το Σάββατο 10 Αυγούστου στο κατάμεστο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου με την παρουσιά της Υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη να ξεχωρίζει μεταξύ αρκετών επωνύμων που βρέθηκαν στο ξεχωριστό αυτό event.

Λίγα λόγια για την ταινία

Με φόντο μία τοποθεσία του προηγούμενου αιώνα, η κλασική ιστορία της Χαδούλας μεταφέρεται στο παρόν, επιχειρώντας να φέρει στο φως αλλά και να γιατρέψει το διαγενεαλογικό τραύμα που διέπει την ελληνική κοινωνία. Το σκηνοθετικό εγχείρημα της Εύας Νάθενα, εμπνευσμένο από το διαχρονικό μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, αποτελεί μια κινηματογραφική προσέγγιση πάνω στην τραγική ηρωίδα “Φόνισσα”. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τη Μαρία Πρωτόπαππα. Η Έλενα Τοπαλίδου, η Πηνελόπη Τσιλίκα, η Γεωργιάννα Νταλάρα, η Νίκη Παπανδρέου, ο Χρήστος Στέργιογλου, ο Γιάννης Τσορτέκης, ο Στάθης Σταμουλακάτος και ο Δημήτρης Ήμελλος απαρτίζουν το cast της ταινίας.

Σύνοψη

Σε ένα δυστοπικό νησί της Ελλάδας γύρω στο 1900, η Χαδούλα, χήρα Ιωάννου Φράγκου είναι μια γυναίκα που έχει μάθει να επιβιώνει στην ανδροκρατούμενη, πατριαρχική κοινωνία υπηρετώντας αυτό που της πέρασε η μητέρα της–μια σκυτάλη δύσκολη, που διαιωνίζει την υποτίμηση και την κατώτερη μοίρα της γυναίκας. Η Χαδούλα επαναστατεί μέσα της και αυτό δεν θα αργήσει να συμβεί και προς τα έξω. Τα μικρά κορίτσια του νησιού γίνονται θύματά της. Αφαιρώντας τους τη ζωή, η ίδια νιώθει ότι τα απαλλάσσει από το κοινωνικό φορτίο που η ύπαρξή τους επιφέρει. Οι πράξεις της κάποια στιγμή αυτονομούνται και τη φέρνουν  αντιμέτωπη με τον νόμο. Εγκαταλείπει το σπίτι της και βρίσκει καταφύγιο στη φύση. Όμως, όσο και αν η ηθική της τής υπαγορεύει ότι έπραξε σωστά, στην πραγματικότητα το χρόνιο τραύμα της την ακολουθεί παντού. Το τέλος έρχεται σαν λύτρωση.

Ο κριτικός κινηματογράφου του “α” Χρήστος Μήτσης έγραψε σχετικά: “Ο νους της Χαδούλας ψηλώνει γιατί η σκέψη της ταξιδεύει πολύ μακρύτερα από το στενά σύνορα (γύρω γύρω θάλασσα) ενός κόσμου αγκυλωμένου σε ανυπέρβλητα πατριαρχικά, αλλά και ταξικά/οικονομικά, στερεότυπα. Εξεγείρεται εναντίον του με τον πιο γενναίο όσο και τραγικό τρόπο, μια “αθώα με βρόμικα χέρια” της οποίας η ύβρις είναι ότι δεν αποδέχεται την κοινωνική της μοίρα της”.